திருமுருக கிருபானந்த வாரியார்”

நகைச்சுவையையும், உருக்கும் பக்திச் சுவையையும்
தமிழ் உலகிற்கு வாரி வாரித் தந்தவர் வாரியார்.

“அன்பாய் அரும்பி, தமிழாய் மலர்ந்து, இசையாய் மணம் வீசி,
அறமாய்க் காய்த்து, அருளாய்க் கனிந்தவர் – பாமரன்
உள்ளத்தில் பரமனைப் பதித்தவர்

ஆன்மிகப் பெருவீட்டின் பூட்டைத் தமிழ்ச் சாவியால்
எளியவர்களுக்கும் திறந்து காட்டியவர்; – பக்திச் சுவை ஊட்டியவர்
-நகைச்சுவையால் உள்ளத்தைத் தொட்டவர். – அதில் உயர்கருத்தை
நட்டவர். -தமிழே முருகன், முருகனே தமிழ் என்று கேட்பவரை
உருக வைத்தவர் -திருமுருக கிருபானந்த வாரியார்” என்பது
குமரி அனந்தன், வாரியார் சுவாமிகளைக் குறித்துக் தீட்டியிருக்கும்
அழகிய சொல்லோவியம்.

காங்கேயநல்லூரில் 1906 ஆகஸ்ட் 25- ல் பிறந்தவர் வாரியார். அவர்
‘சம்பந்தரைப் போல் தவழ்ந்தபடி, சுந்தரரைப் போல் நின்றபடி,
மணிவாசகரைப் போல் இருந்தபடி, அப்பரைப் போல் தள்ளாடியபடி
எண்பத்தேழரை ஆண்டுகள் இம் மண்ணுலகில் நல்ல வண்ணம்
வாழ்ந்து காட்டியவர்;

நாட்டு மக்கள் நலமுடன் வாழ வழிகாட்டியவர். அவரது பேச்சு,
எழுத்து, வாழ்வு என்னும் மூன்றையும் இறுதி மூச்சு வரை
ஆட்கொண்டிருந்த சுவைகள் இரண்டு. ஒன்று, பக்திச் சுவை;
மற்றொன்று, நகைச்சுவை.

என்ன வரும்; வராது

ஒருமுறை மைசூர் மகாராஜா, “நீங்கள் முருகனுக்கு அதாரிடி என்று
கேள்விப்-பட்டேன். முருகனை வணங்கினால் என்ன வரும்?” என்று
வாரியாரிடம் கேட்டார். வாரியார்,

“என்ன வரும் என்பதைப் பிறகு சொல்வேன். என்ன என்ன வராது
என்பதை முதலில் சொல்வேன்” என்றார். இப்படிச் சொன்ன உடன்,
மகாராஜா சிரித்துவிட்டாராம். “முருகனை வணங்கினால் வறுமை
வராது, கால பாசம் வராது. இந்த இரண்டிற்குப் பதிலாகச் செல்வம்
வரும், ஞானம் வரும். நோயும் துன்பமும் முருகனடியாரை நெருங்க
மாட்டா” என்று வாரியார் கூறினார்.

மணிவிழா :

1966-ல் வாரியாருக்கு பெரிய அளவில் மணிவிழா நடத்த வேண்டும்
என்று அவரது அன்பர்கள் திட்டமிட்டனர். ஆனால் அவர்
விரும்பவில்லை. தனக்கே உரிய நகைச்சுவைப் பாணியில் சொன்ன
காரணம்:

“சிலர் மணிவிழா என்று ‘மணி’ திரட்டும் விழாவாகச் செய்து
கொள்வார்கள். நான் அதை எள்ளளவும் விரும்ப-வில்லை.”

சிலர் சிரிக்கவே மாட்டார்கள். சிரித்தால் தம்முடைய பெருமை
குறைந்துவிடும் என்று எண்ணி வாழைப் பூவைப் போல் ‘உம்’ என்று
முகத்தை வைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களைக் கண்டு
பரிதாபப்பட வேண்டும் என்பது வாரியார் கருத்து.

குடவாசல் சிவாலயத்தில் குடமுழுக்கு நடந்தது. அவ்விழாவில்
வாரியார் கலந்து கொண்டு ‘மீனாட்சியம்மை திருமணம்’ என்னும்
தலைப்பில் விரிவுரை நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தார்.

இடையிடையே சில நகைச்சுவை இடம்பெற்ற பொழுது பலரும்
விழுந்து விழுந்து சிரித்தனர். ஒருவர் மட்டும் சிரிக்கவில்லை.
இடையில் வாரியார் சுவாமிகளின் உரையில் ஓர் ஆச்சரியமான
நகைச்சுவை வந்தது. எல்லோரும் கொல்லென்று சிரித்தார்கள்.

இடையில் சிரிக்காமல் இருந்த அந்த அன்பர் சிரிப்பை அடக்க
முடியாமல் குபீரென்று சிரித்து விட்டார். வந்தது ஆபத்து. என்ன
ஆபத்து என்று கேட்கின்றீர்களா?

அவர் வாயில் புகையிலையை மென்று எச்சிலை அடக்கிக்
கொண்டிருந்தார். அந்தப் தாம்பூல எச்சில் அருகில் இருந்தவரின்
வெள்ளைச் சட்டை, சிவப்புக் கலர் தோய்த்தது போன்ற ஒரு
காட்சியை உண்டாக்கியது. சிரிக்காதவர் சிரித்ததனால் இந்தத்
தீமை ஏற்பட்டது என இந்நிகழ்வையும் தமது பேச்சுத் திறத்தால்
சிரிப்புக்கு உள்ளாக்கினார் வாரியார்.

‘சிரிப்பால் விளைந்த தீமை’ என அவர் இதைச் சுவையாகக்
குறிப்பிட்டார்.