சங்கரன்பிள்ளையின் வேதாந்தம்

வேதாந்த வகுப்பில் சேர்ந்தார் சங்கரன்பிள்ளை. “எல்லாம் மாயை. என்னுடையது உன்னுடையது என்று எதுவும் இல்லை. நீங்கள் பார்ப்பது, கேட்பது, உண்பது, தொடுவது, உணர்வது எதுவுமே உண்மை இல்லை. எல்லாம் மாயை” என்றார் ஆசிரியர்.
–
சங்கரன்பிள்ளைக்கு இது ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டது. அந்த நினைப்பிலேயே உறங்கிப்போனார். காலையில் கண் விழித்ததும் வேதாந்தமே மனதில் ஓடியது. ‘எல்லாம் மாயை. என்னுடையது உன்னுடையது என்று எதுவும் இல்லை’. சங்கரன்பிள்ளைக்குக் கடுமையான பசி. ஒரு ஹோட்டலுக்குப் போனார். ஆர்டர் பண்ணியதெல்லாம் அவர் மேஜைக்கு வந்தது. ‘இந்த பரோட்டாவும் நான்தான், சர்வரும் நான்தான். சாப்பிடும் ஆளும் நான்தான்’ எனச் சொல்லிக் கொண்டே சாப்பிட்டார்.
–
வயிறு திருப்தியானதும் எழுந்து வாசலை நோக்கி நடந்தார். ‘சாப்பாட்டுக்கு பில்லாவது, பணமாவது. எது உன்னுடையதோ, அதுவும் என்னுடையது. வேதாந்தம் இது’ எனப் பணம் தராமல் கிளம்பியவர், போகிறபோக்கில் கல்லாவைப் பார்க்க, பணம் நிரம்பிக்கிடந்தது. கையை உள்ளே விட்டார். கை நிறைய அள்ளிக்கொண்டு போக, ஒரு கூட்டமே துரத்தி அவரைக் கொத்தாகப் பிடித்தது. ‘இருங்க இருங்க, யாரைப் பிடிக்கப் போறீங்க? யாரைப் பிடிக்கிறீங்களோ, நீங்கதான் அவர். அவர்தான் நீங்க. எல்லாரும் ஒண்ணு. கொடுப்பதும் நானே, வாங்குவதும் நானே’ என வேதாந்தத்தை போட்டு விளாச, விவகாரம் நீதிமன்றதுக்கு வந்தது.
–

அங்கேயும் அதே டயலாக்தான். நீதிபதி எவ்வளவு விவரமாக எடுத்துச் சொல்லியும் சங்கரன்பிள்ளை மசியவில்லை. அறுபது கசையடி தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. முதல் கசையடி அதிர்ச்சி. இரண்டாவது கசையடி ஐயோ என கதறல். மூன்றாவது கசையடி ஐயையோ என அலறல். நீதிபதி சொன்னார்… “கவலைப் படாதீர்கள். அடிப்பவரும் நீங்களே, அடி வாங்குபவரும் நீங்களே, எல்லாம் மாயை.”

–

இஷா பவுண்டேஷன்