திண்ணை பேச்சு

ரிடையராகிவிட்ட மயில்சாமிக்குக் கிராமத்து வீட்டில் பொழுது போகாமல் சண்டித்தனம் செய்தது. எதிர்வீட்டுத் திண்ணையில் உட்கார்ந்து செய்தித்தாள் படித்துக் கொண்டிருந்த சண்முகத்திடம் சென்று சற்று நேரம் பேசிவிட்டாவது வரலாம் என்று வீட்டை விட்டுக்கீழே இறங்கி எதிர் வீட்டுத் திண்ணைக்குப் போனார்.

"பேப்பரைப் பிரிச்சா ஒரே ஆக்சிடெண்ட் மயம்தான்!" என்றவாறே அவரை வரவேற்றார் சண்முகம்.

"அதுக்குக் காரணம், ஜனங்க பெருத்துப் போயிட்டாங்க. டூவீலர் பெருத்துப் போச்சு. ஆட்டோ ஆயிரம் ஆயிரமா ஓடுது. பஸ் வேகம், லாரி வேகம். சொல்லவே வேண்டாம்!" என்றார் மயில்சாமி.

"ஆமாமா!" என்று சண்முகமும் பின்பாட்டுப் பாடினார்.

"ஜனங்களும் வீட்லய இருக்கறதில்லே. ஊர் சுத்தறது பேஷனா போச்சு. நடக்க வேண்டிய தூரத்துக்குக் கூடடூவிலர்லதான் போறாங்க.வீட்டைவிட்டு வெளியே போய்த்தான் ஆகணுன்னு கட்டாயம் இருந்தால் தவிர வெளியே யாரும் போகக் கூடாதுன்னு ஒரு சட்டமே வரணும்!" என்றபடியே உட்கார்ந்த மயில்சாமியிடம் பேப்பரைத் தூக்கித் தந்தார் சண்முகம்.

திடீர் என்று பேப்பரின் ஒரு பக்கம் காற்றில் பறந்தது. தாவி அதைப் பிடிக்க கையை நீட்டி முயன்றார் மயில்சாமி.

பேப்பரும், மயில்சாமியும் போட்டி போட்டுக் கீழே விழுந்தனர்.

காலில் சிறு எலும்பு முறிவா? சுளுக்கா? இனிமேல் தான் தெரியும்.

சண்முகம் மெல்ல அவரைத் தூக்கிவிட முயற்சி செய்தார்.

சத்தம் கேட்டு மயில்சாமியின் மனைவி அங்கே ஓடி வந்தாள்.

"வயசான காலத்தில் வீட்ல நிம்மதியா கிடக்கச் சொன்னா கேட்டால் தானே? எந்தத் திண்ணைக் காலியா இருக்கு? வம்பு பேச யார் தயாரா இருக்காங்கன்னு கிளம்பிடுறாரு.

பறக்கிற பேப்பரை பிடிக்கிற வயசா இது!" என்று கூச்சலிட்டாள்.

முனகியவாறே மயில்சாமி சொன்னார். "நாட்டில ஆக்சிடெண்ட் அதிகமா போக என்ன காரணம்னு பேசிட்டே இருந்தோம். முழுக்கப் பேசி முடிக்க விடாம கீழே தள்ளிட்டுது!"

"என்ன காரணம்னு இப்பபுரிஞ்சு போயிருக்குமே!"

மயில்சாமியின் மனைவி கோபமும், கிண்டலும் கலந்து கேட்டாள்.

மயில்சாமிக்குத்தான், பாவம்! காலை விடக் காது அதிகம் வலித்தது.

அருமையான் சிரிப்பு கொத்துகள்

கடைசி வரை அந்த பேப்பர விடலையே பாருங்க..............